ว่าด้วยโครงเรื่องมาแบบนี้ก็น่าสนใจนะครับ กับการวางให้ (protagonist) ของเรื่องเป็นแม่บ้าน ที่ไม่ใช่พระเอกกล้ามโต ก็ทำให้สถานการณ์ดูน่าเป็นห่วง คนดูต้องคอยเอาใจช่วยอย่างเต็มที่ให้เธอพาครอบครัวผ่านพ้นสถานการณ์ไปได้ตลอดรอดฝั่ง ขณะเดียวกันหนังก็แนะนำตัว มิสเตอร์ครอส วายร้ายตัวเอกของเรื่องมาอย่างโหด ทั้งการฆ่าลูกน้องที่หักหลัง หรือแม้กระทั่งการที่ใครได้ยินชื่อต่างก็กลัวจนตกใจจนตะลีตะลานซึ่งมันขัดกับการเฉลยตัวตนที่แท้จริงของมิสเตอร์ครอส ซึ่งผู้เขียนมั่นใจว่าทุกคนที่ดูเรื่องนี้ต่างก็เดาออกกันตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วว่ามิสเตอร์ครอสเป็นใคร ซึ่งการไปอธิบายในองก์สุดท้ายก็ทำให้หลายคน ตบเข่าฉาด ‘นั่นไงล่ะ เดาไว้ไม่มีผิด’

แต่เอาเข้าจริงแล้ว การที่บทเขียนมาคาดคะเนทางง่ายแบบนี้ไม่ใช่ปัญหาของตัวหนังหรอก แต่ปัญหามันอยู่ที่เมื่อเฉลยมาแล้ว ตัวตนที่แท้จริงของ ‘Mr. Cross’ นั้นดูไม่น่ากลัวอย่างที่บทพยายามปูทางมาโดยตลอด เมื่อตัวร้ายไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด ผลก็คือฉาก (Climax) ท้ายเรื่องนั้นไม่สามารถพาอารมณ์คนดูให้ชวนลุ้นระทึกได้อย่างที่ควร